คาถาเป่าตะพั่น

ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก A giver is always be loved.

คาถาเป่าตะพั่น

ต้นตระกูล พ่อลิ แทนรินทร์

ตั้งนะโม 3 จบ
โอม พระพุทธะสิทธิ ข้าวของทางนี้ แต่งไว้สิ้นเสร็จ แม่ซื่อทั้งหลายรายวันทั้งเจ็ด พระสีสารเพชร ขอให้น้ำประสิทธิ์ แม่ซื่อวันอาทิตย์ชื่อนางจิตนะจันทร์ แม่ซื่อวันจันทร์ชื่อนางนงคาร แม่ซื่อวันอังคารชื่อนางบริสุทธิ์ แม่ซื่อวันพุธชื่อนางสมุททัด แม่ซื่อวันพฤหัสชื่อนางโลกาวัตถุ แม่ซื่อวันศุกร์ชื่อนางเอคฆะมะลัย ถ้าต้องผู้ใดสูเคลื่อนคลาดสูเร่งออกไป สูอย่าได้เวียนวน ฝ่ายมหาทนอยู่ใต้พสุธา แม่ซื่อไยไพรนะยายพรหมาแม่ซื่อใจกล้า ลงมาทำร้าย กูรู้จักกำเนิด สูเกิดทั้งหลาย จูจนคนไพรกูไม่เมตตาปราณี สูย่อมอำพราง สูบอกอีนางว่าลูกเขาตาย สูเอาลูกเขามากินต่างผักเป็นสาธาร รู้ถึงพระบาท พระราชกุมารกูเป็นนายท่าน ภูตพรายหลายคน แม่ซื่อฝูงผี ปีเดือนวันคืน แม่ซื่ออยู่น้ำกลับมาอยู่บก แม่ซื่ออยู่ลก กลับมาอยู่ชุม แม่ซื่อยู่ชุมไปได้ทั่วทิศสาแม่ซื่อสินลาทองแข็งเป็นดาน แม่ซื่อลากพานนก กะติงวิ่งไวแม่ซื่อรากไทร นกกะยางตีนเทียน แม่ซื่อโนรีงามดีตะละเขียน อย่าได้วนเวียน เร่งไปสถานไปเล่ามุนี ยุลีสังหาร อย่าอยู่ช้านานกะบ้องลาหู ช้าทำหน้าตาโต้ กล่ำตีนมือกำกะสั่มกะสาย โอมกูจะเป่ากำพั่น อีนั่น ...(ชื่อ)...ชัก แหงนส้อนไม่กินนม แม่เคี้ยวข้าวป้อน มักซ่อนมักอม ทำหน้าตามกหมม จนค่ำจนรุ่ง สะดุ้ง ตื่นมาหันใจเข้าใจออก กรอกไปกรอกมา โอมมะลู มะลู สวะหาย ยะ
คาถาเป่าตะพั่น ดีนักแลฯ