ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งหวงยิ่งอด เราไม่หวงเราไม่อด หมดเดี๋ยวก็มา

ท้าวลัสเตียน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ท้าวลัสเตียน (อสุรพงศ์ ) เป็นบุตรของท้าวจตุรพักตร์กษัตริย์ผู้ครองเมืองลงกาองค์ที่ ๑ และนางมลิกา ท้าวลัสเตียนเป็นกษัตริย์ครองเมืองลงกาองค์ที่ ๒ มีมเหสี ๕ พระองค์ มีโอรสและธิดาทั้งหมด ๑๑ องค์

[แก้]ลักษณะและสี

ท้าวลัสเตียน หรือ ลัสเตียนพรหม มีกายและหน้าสีขาว ปากแสยะ ตาโพลง สวมมงกุฎน้ำเต้าเฟืองยอดสะบัด บางตำราว่ามงกุฎยอดชัย มี ๑ พักตร์ ๔ กร

[แก้]มเหสีและโอรสธิดา

ท้าวลัสเตียน มีมเหสี ๕ องค์

มเหสีองค์ที่ ๑ ชื่อ ศรีสุนันทา มีโอรสชื่อกุเปรัน
มเหสีองค์ที่ ๒ ชื่อ จิตรมาลี มีโอรสชื่อ ทัพนาสูร
มเหสีองค์ที่ ๓ ชื่อ สุวรรณมาลัย มีโอรสชื่อ อัศธาดา
มเหสีองค์ที่ ๔ ชื่อ วรประไภ มีโอรสชื่อ มารัน
มเหสีองค์ที่ ๕ ชื่อ รัชฎา มีโอรส ชื่อ ทศกัณฐ์ กุมภกรรณ พิเภก ขร ทูษณ์ ตรีเศียร และองค์สุดท้องเป็น ธิดา ชื่อ สำมนักขา

พิเภก

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

หัวโขนพิเภก

พิเภก เป็นละครในเรื่องรามเกียรติ์ มีกายสีเขียว ทรงมงกุฎน้ำเต้า เป็นน้องของทศกัณฐ์ และกุมภกรรณ อดีตชาติ เป็นพระเวสสุญาณเทพบุตร พระอิศวรสั่งให้ไปจุติเป็นพี่น้องร่วมท้องเดียวกันกับทศกัณฐ์เพื่อเป็นไส้ศึกคอยบอกความลับต่าง ๆ ให้แก่พระราม พร้อมประทานแว่นวิเศษติดที่ดวงตาขวา มองเห็นได้ทั้งสามโลก แม้กระทั่งอดีตและอนาคต พิเภกโดนทศกัณฐ์ขับออกจากกรุงลงกา เพราะไปแนะให้ทศกัณฐ์คืนนางสีดาแก่พระราม จึงเข้าร่วมกับฝ่ายพระราม ทำหน้าที่เป็นโหราจารย์

พิเภกมีส่วนช่วยในกองทัพพระรามเป็นอันมาก เป็นผู้บอกกลศึกและทำนายเหตุการณ์ต่าง ๆ ของฝ่ายทศกัณฐ์ให้แก่พระราม เมื่อทศกัณฐ์ใกล้ตายเพราะถูกศรพรหมาศของพระราม ทศกัณฐ์สำนึกได้ จึงเรียกพิเภกเข้าไปสั่งสอน โดยมีใจความหลักว่า ให้ประพฤติตนเป็นธรรม อย่าเกเรเหมือนตน ซึ่งบทนี้ถูกเรียกว่า "ทศกัณฐ์สอนน้อง" จากนั้น พิเภกได้รับแต่งตั้งจากพระรามให้เป็น "ท้าวทศคิริวงศ์" ครองกรุงลงกาแทนทศกัณฐ์สืบไป

ในรามายณะ มีชื่อว่า "วิภีษณะ"

]ลักษณะหัวโขน

หน้ายักษ์สีเขียว ปากแสยะตาจระเข้ สวมมงกุฎน้ำเต้ากลมกายสีเขียว 1 พักตร์ 2 กร

[]ตระกูลของพิเภก

พิเภก

]แหล่งข้อมูลอื่น

สมัยก่อนหน้า		พิเภก		สมัยถัดไป
ทศกัณฐ์		กษัตริย์กรุงลงกาในเรื่อง รามเกียรติ์ (ครั้งที่ 1)		ทศพิน (ไพนาสุริยวงศ์)
ทศพิน (ไพนาสุริยวงศ์)		กษัตริย์กรุงลงกาในเรื่อง รามเกียรติ์ (ครั้งที่ 2)		เรื่องรามเกียรติ์จบ ขณะพิเภกอยู่ในราชสมบัติ