ชาวนากับงูเห่า

ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก A giver is always beloved.

ชาวนากับงูเห่า
ณ ท้องทุ่งนาแห่งหนึ่งของประเทศสยาม มีต้นข้าวสีทอง
เหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่ง พร้อมที่จะทำการเก็บเกี่ยว
เช้าวันหนึ่งท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ
ลุงบุญชาวนาและเพื่อนบ้าน ได้พากันออกไปทำนาอย่างเช่นเคยทุกวัน
ขณะที่ลุงบุญกำลังเดินสำรวจแปลงนาว่าแปลงใดควรจะได้รับการเก็บเกี่ยวก่อน
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นงูเห่าตัวหนึ่งนอนขดตัวแข็งอยู่
เพราะความหนาวมันไม่กระดุกกระดิกเลย
ชาวนาเฝ้ามองดูมันอยู่นานด้วยความรู้สึกสงสารอย่างจับใจ
ด้วยความเป็นคนมีใจเมตตา
จึงได้ก้มลงอุ้มเอาเจ้างูเห่าตัวนั้นมาไว้ใน อ้อมกอด เพื่อให้คลายหนาว
แล้วก็เดินดูนาข้าวต่อไป ต่อไป และต่อไป
ในที่สุด เมื่อเจ้างูเห่าพอได้รับไออุ่น มันรู้สึกตัวขึ้นมา
มันก็ฉกกัดเข้าที่แขนของลุงบุญทันที
ชาวนาผู้นั้นร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดและล้มลงสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้นเอง
ก่อนตายชาวนาผู้นั้นได้ร้องรำพันออกมาว่า
“ทำคุณแก่สัตว์ร้าย…มักจะให้โทษแก่เราอย่างนี้แหละหนอ”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความเมตตานั้นเป็นบารมีที่พึงปฏิบัติ…แต่ก่อนจะเมตตาใคร…ให้พิจารณาให้ดีก่อน”
1) ความใจดีควรใช้กับคนที่ดี…
2) ควรรู้จักคิดพิจารณาไตร่ตรองว่าสิ่งใดดี…หรือไม่ดี…หรือมีอันตรายอย่างไร…“
ยังมีสาระเรื่องราวดี ๆ ที่อยากเล่าตามมาดูเราได้ที่ ;
My blogs link 👆
https://sites.google.com/site/dhammatharn/
http://abhinop.blogspot.com
http://abhinop.bloggang.com
ททมาโน ปิโยโหติ #ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก
A giver is always beloved.