เขาฉกรรจ์

ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก ยิ่งให้ยิ่งได้ ยิ่งหวงยิ่งอด เราไม่หวงเราไม่อด หมดเดี๋ยวก็มา

เรื่อง ตำนานทัพองค์ดำ และเขาฉกรรจ์

ตำนานมีอยู่ว่าสมัยที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราชครองกรุงศรีอยุธยา ได้มีสัมพันธไมตรีกับเขมร แต่เขมรไม่ซื่อตรง คราวใดที่ไทยติดศึกสงครามกับพม่า เขมรมักจะยกทัพเข้ามาริบทรัพย์ และกวาดต้อนชาวไทยไปเป็นเชลยเสมอ แต่เมื่อใดที่ไทยสุขสงบดี เขมรก็จะทำตัวเป็นมิตรที่ดี เมื่อเป็นเช่นนี้บ่อยเข้า สมเด็จพระนเรศวรก็ทรงไม่พอพระทัย ครั้นว่างจากศึกก็ยกกองทัพเล็กๆ ไปปราบเขมรให้สำนึก แต่เมื่อยกกองทัพถึงบริเวณชายแดนก็เห็นว่าเขมรมีกำลังอยู่มาก พระองค์จึงให้ทหารในกองทัพไปฝึกปรือชาวบ้านในหมู่บ้านต่างๆ ในบริเวณจังหวัดสระแก้ว ให้ใช้อาวุธปืนเพื่อจะได้เป็นกำลังไปรบกับเขมร และเป็นกำลังสำหรับสู้กับเขมรในภายหน้า เมื่อฝึกเสร็จในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เช้ารุ่งขึ้นให้แม่ทัพนายกองนำชาวบ้านที่ฝึกมาพบกันที่ภูเขารูปร่างประหลาด ส่วนพระองค์ประทับอยู่ที่เส้นทางระหว่างภูเขารูปร่างประหลาดกับชายแดนไทย-เขมร ซึ่งต่อมาภายหลังเรียกที่นั่นว่า “ทับองค์ดำ” ทหารที่มารวมกันอยู่ที่ลานนั้นล้วนเป็นชายหนุ่มที่อยู่ในวัยกำยำหรือวัยฉกรรจ์ จึงเรียกเขานั้นว่า “เขาฉกรรจ์” แต่นั้นมา