พ่อตากับลูกเขยใหญ่และเขยเล็ก
กาลครั้งหนึ่ง…นานมาแล้ว (คือสิดนเติบอยู่ จนจำบ่ได้ว่ายามได๋)
(ภาคภาษาไทยอีสาน) :-
พ่อตามาจาต้าน ขานคำย้ำถามไถ่ ”เป็นหยังหล่า…เป็ดจั่งมาลอยน้ำได้”
ลูกเขยใหญ่เอ่ยตอบให้ ”ที่ลอยได้เพราะขนมี…อีพ่อเอย”
“บ๊า…แหม่นคำบักทิดเว้า เข้าท่าคือความมัน…อีหลีเด้อ”
พ่อตามาจาต้าน ขานคำย้ำถามไถ่ ”เป็นหยังหล่า…เป็ดจั่งมาลอยน้ำได้”
ลูกเขยใหญ่เอ่ยตอบให้ ”ที่ลอยได้เพราะขนมี…อีพ่อเอย”
“บ๊า…แหม่นคำบักทิดเว้า เข้าท่าคือความมัน…อีหลีเด้อ”
“กูสิจำคำขาน ไปต้านถามลูกเขยน้อย…เบิ่งก่อนนา”
ว่าแล้ว พ่อตาก็เอ่ยปากถามเขยเล็ก เมื่อได้โอกาสว่า…
“บักเชียง ๆ โตฮู้บ่ว่า…เป็นหยังเปิดคือลอยน้ำได้”
ลูกเขย…?!? (กำลังหยุดใช้ความคิด…ยังไม่ทันได้ตอบ)
พ่อตาเลยชิงตอบซะเองว่า ”อ้าว…กะมันมีขนนั่นเด้ มันจะเลยลอยน้ำได้ (ปัญหาง่าย ๆ ซ่ำนี้ กะบ่ฮู้น้อบักเชียง)
ลูกเขยจึงบอกว่า ”บัดว่า ขอนไม้บ่มีขน คือมาลอยโอ่งโล่ง ๆ มาพุ้นน่ะ…พ่อใหญ่”
พ่อตา ”ฮ่วย…บักอันนี่!”
“บักเชียง ๆ โตฮู้บ่ว่า…เป็นหยังเปิดคือลอยน้ำได้”
ลูกเขย…?!? (กำลังหยุดใช้ความคิด…ยังไม่ทันได้ตอบ)
พ่อตาเลยชิงตอบซะเองว่า ”อ้าว…กะมันมีขนนั่นเด้ มันจะเลยลอยน้ำได้ (ปัญหาง่าย ๆ ซ่ำนี้ กะบ่ฮู้น้อบักเชียง)
ลูกเขยจึงบอกว่า ”บัดว่า ขอนไม้บ่มีขน คือมาลอยโอ่งโล่ง ๆ มาพุ้นน่ะ…พ่อใหญ่”
พ่อตา ”ฮ่วย…บักอันนี่!”
อีกหลายวันต่อมา (จักมื้อได๋ดอกล่ะ)
พ่อตานึกคำถามขึ้นมาได้ จึงอยากจะถามแก้เผ็ดลูกเขยซะหน่อยว่า ”มึงฮู้บ่ว่า…เป็นหยังห่านคือฮ้องเสียงดังแท้”
เพราะกลัวลูกเขยจะตอบได้ เลยรีบชิงตอบไปก่อนว่า ”เพราะว่าคอมันยาว เวลาโก่งคอฮ้อง มันจะเลยเสียงดัง…ซั่นแหล่ว”
ลูกเขยจึงแย้งขึ้นว่า ”ฮ่วยพ่อ…บัดว่าอึ่งอ้างน้อย คอสั้น ๆ มันคือฮ้องได้ดั่งใจ ไกลกว่าห่านพุ้นได๋ล่ะ”
พ่อตา หมดปัญญาจะแก้คืน นอนกล้ำกลืนหาโอกาสจะแก้แค้นให้ได้
พ่อตานึกคำถามขึ้นมาได้ จึงอยากจะถามแก้เผ็ดลูกเขยซะหน่อยว่า ”มึงฮู้บ่ว่า…เป็นหยังห่านคือฮ้องเสียงดังแท้”
เพราะกลัวลูกเขยจะตอบได้ เลยรีบชิงตอบไปก่อนว่า ”เพราะว่าคอมันยาว เวลาโก่งคอฮ้อง มันจะเลยเสียงดัง…ซั่นแหล่ว”
ลูกเขยจึงแย้งขึ้นว่า ”ฮ่วยพ่อ…บัดว่าอึ่งอ้างน้อย คอสั้น ๆ มันคือฮ้องได้ดั่งใจ ไกลกว่าห่านพุ้นได๋ล่ะ”
พ่อตา หมดปัญญาจะแก้คืน นอนกล้ำกลืนหาโอกาสจะแก้แค้นให้ได้
วันต่อมา (จักว่าเหิงปานได๋ ผู้เผิ่นว่ามา บ่ได้บอกไว้)
“เอ้ย…บักเซียง ๆ มึงฮู้บ่ว่า เป็นหยังหน่อไม้ มันคือซอนไซหม่นขี้ดินขึ้นมาได้”
ลูกเขยยังมิทันได้ตอบอีกล่ะ พ่อตาก็รีบตอบก่อนเลย เพื่อแสดงให้รู้ว่า ข้าก็รู้เหมือนกัน…โว๊ยย!
“เพราะว่าปลายมันแหลม มันกะเลยแทงดินขึ้นมาได้”
พ่อตายิ้มด้วยความสาแก่ใจ ที่ชิงตอบก่อนลูกเขยได้ พร้อมกับคุยข่มทับลูกเขยอีกว่า ”กะคือจั่งพ่อนี่ล่ะ หัวแหลม…กะเลยตอบปัญหานี่ได้” ลูกเขยจ่อมแก่น
ลูกเขยจอมแก่นก็ท้วงขึ้นมาว่า ”แหม่นบ่พ่อ…บัดว่าเห็ดดอกหญ้า เห็ดละโงกปลายนา ปลายคือจั่งทู ๆ เก็บมาแกงอยู่สู่มื้อ คือจั่งเกิดแทงดิน…ล่ะพ่อใหญ่”
พ่อตา ได้แต่บ่นพึมพำว่า “ฮ่วย…บักอันนี้ มันสิบ่ยอมแพ้พ่อเฒ่ามันอีหลีบ้อ มึงเด้อ…กูสิหาความใหม่มาถามมึงอีก สิเอาชนะมึงให้ได้ ฮู้จักพ่อแก่มึงหน่อยไปแล้ว”
ลูกเขย ก็ยิ้ม ๆ แต่ไม่พูดอะไรต่อ
“เอ้ย…บักเซียง ๆ มึงฮู้บ่ว่า เป็นหยังหน่อไม้ มันคือซอนไซหม่นขี้ดินขึ้นมาได้”
ลูกเขยยังมิทันได้ตอบอีกล่ะ พ่อตาก็รีบตอบก่อนเลย เพื่อแสดงให้รู้ว่า ข้าก็รู้เหมือนกัน…โว๊ยย!
“เพราะว่าปลายมันแหลม มันกะเลยแทงดินขึ้นมาได้”
พ่อตายิ้มด้วยความสาแก่ใจ ที่ชิงตอบก่อนลูกเขยได้ พร้อมกับคุยข่มทับลูกเขยอีกว่า ”กะคือจั่งพ่อนี่ล่ะ หัวแหลม…กะเลยตอบปัญหานี่ได้” ลูกเขยจ่อมแก่น
ลูกเขยจอมแก่นก็ท้วงขึ้นมาว่า ”แหม่นบ่พ่อ…บัดว่าเห็ดดอกหญ้า เห็ดละโงกปลายนา ปลายคือจั่งทู ๆ เก็บมาแกงอยู่สู่มื้อ คือจั่งเกิดแทงดิน…ล่ะพ่อใหญ่”
พ่อตา ได้แต่บ่นพึมพำว่า “ฮ่วย…บักอันนี้ มันสิบ่ยอมแพ้พ่อเฒ่ามันอีหลีบ้อ มึงเด้อ…กูสิหาความใหม่มาถามมึงอีก สิเอาชนะมึงให้ได้ ฮู้จักพ่อแก่มึงหน่อยไปแล้ว”
ลูกเขย ก็ยิ้ม ๆ แต่ไม่พูดอะไรต่อ
ต่อมาอีกหลายวัน (กว่าพ่อตาจะคิดปัญหาใหม่มาถามลูกเขยได้)
พ่อตา ”บักเซียง ๆ มึงฮู้บ่ว่า ฮูอยู่ฝั่งน้ำ มันคือจั่งทั้งเกลี้ยงทั้งหมื่นแท้”
พ่อตา ”บักเซียง ๆ มึงฮู้บ่ว่า ฮูอยู่ฝั่งน้ำ มันคือจั่งทั้งเกลี้ยงทั้งหมื่นแท้”
ลูกเขยจึงว่า ”บ่แหม่นมีคนเอาไม้ไปแหย่มันบ่น้อ…พ่อใหญ่”
พ่อตาเห็นทีได้โอกาส ก็รีบพูดขึ้นมาในทันใดนั้นว่า ”บ่แหม่นดอกบักเซียง ที่แท้แล้ว ฮูมันเกลี้ยงหมื่นได้ กะเพราะว่า มีกบ มีเขียดเข้าไป แล้วงูมันกะเลยเข้าไปกินกบกินเขียด ฮูนั่นกะเลยเกลี้ยงหมื่นดี…ซั่นแหล่วเซียงเอ๊ย” พ่อตาพูดเสร็จ ก็ยิ้มว่าตนเองคงชนะแล้ว
แล้วก็พูดข่มทับไปอีกหลายอย่าง เพื่อเป็นการประกาศชัยชนะ เข้าทำนองว่า ”ได้ทีขี่แพะไล่”
พ่อตาพูดไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด จนลูกเขยทนไม่ไหว จึงพูดสวนกลับมาทันควันว่า ”ฮ่วยพ่อ…พ่อคือแล้วหัวพ่อ บ่มีไผแหย่ มันคือจั่งทั้งล้านทั้งหมื่นแท้ล่ะ”
พ่อตา…!?!
แล้วก็พูดข่มทับไปอีกหลายอย่าง เพื่อเป็นการประกาศชัยชนะ เข้าทำนองว่า ”ได้ทีขี่แพะไล่”
พ่อตาพูดไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด จนลูกเขยทนไม่ไหว จึงพูดสวนกลับมาทันควันว่า ”ฮ่วยพ่อ…พ่อคือแล้วหัวพ่อ บ่มีไผแหย่ มันคือจั่งทั้งล้านทั้งหมื่นแท้ล่ะ”
พ่อตา…!?!
พ่อตา-ลูกเขย (แปลให้คนภาคอื่น ๆ)
พ่อตาถามเขยใหม่ปัญหาเด็ด
ทำไมเป็ดลอยน้ำตอบคำข้า
เป็ดมีขนตอบคำถามพ่อตา
เออเข้าท่าฉลาดแท้แกรู้ดี
พ่อตาถามเขยใหม่ปัญหาเด็ด
ทำไมเป็ดลอยน้ำตอบคำข้า
เป็ดมีขนตอบคำถามพ่อตา
เออเข้าท่าฉลาดแท้แกรู้ดี
หันมาถามเขยเล็กปัญหาเด็ด
ทำไมเป็ดลอยน้ำตอบคำที
ธรรมดาหาใช่โลมาชี้
ขอนไม้ขนไม่มีมันก็ลอย
ทำไมเป็ดลอยน้ำตอบคำที
ธรรมดาหาใช่โลมาชี้
ขอนไม้ขนไม่มีมันก็ลอย
ทำไมห่านจึงร้องก้องเสียงดัง
เพราะคอมันยาวตั้งจึงดังหน่อย
ธรรมดาหาใช่คอยาวย้อย
อึ่งอ่างน้อยคอสั้นมันก็ดัง
เพราะคอมันยาวตั้งจึงดังหน่อย
ธรรมดาหาใช่คอยาวย้อย
อึ่งอ่างน้อยคอสั้นมันก็ดัง
ทำไมหนอหน่อไม้ไชพ้นดิน
ปลายมันแหลมยินบ่เป็นหยัง
ธรรมดาหาใช่ปลายแหลมจัง
เห็ดน่าชังปลายทู่ยังรู้แทง
ปลายมันแหลมยินบ่เป็นหยัง
ธรรมดาหาใช่ปลายแหลมจัง
เห็ดน่าชังปลายทู่ยังรู้แทง
ทำไมรูริมตลิ่งจึงลื่นอยู่
คงมีงูเข้าออกมิหน่ายแหนง
ธรรมดาหาใช่ใครแหย่แยง
หัวล้านแดงของพ่อก็ลื่นไง
คงมีงูเข้าออกมิหน่ายแหนง
ธรรมดาหาใช่ใครแหย่แยง
หัวล้านแดงของพ่อก็ลื่นไง
มันเป็นเช่นนี้เองเร่งรู้อรรถ
คนหรือสัตว์เหมือนกันอย่าหวั่นไหว
ธรรมดาชี้เช่นต้องเป็นไป
เล็กหรือใหญ่นั้นน่ะธรรมดา
คนหรือสัตว์เหมือนกันอย่าหวั่นไหว
ธรรมดาชี้เช่นต้องเป็นไป
เล็กหรือใหญ่นั้นน่ะธรรมดา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น